Dożywocie
Zbywcą może być tylko osoba fizyczna, zaś nabywcą osoba fizyczna lub osoba prawna. Przedmiotem przeniesienia własności może być każda nieruchomość.
Dożywotnie utrzymanie polega na tym, że nabywca przyjmuje zbywcę jako domownika, dostarcza mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnia odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz zobowiązuje się sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.
Prawo dożywocia jest niezbywalne. Wygasa ono po śmierci dożywotnika.
Umowa dożywocia powinna zostać zawarta pod rygorem nieważności w formie aktu notarialnego, a prawo dożywocia może zostać ujawnione w księdze wieczystej.
Gdyby została zbyta nieruchomość obciążona prawem dożywocia, wówczas nabywca ponosi osobistą odpowiedzialność za świadczenia objęte tym prawem.
Sąd może zamienić wszystkie lub niektóre uprawnienia objęte prawem dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tych uprawnień wówczas, gdy między stronami wytworzą się takie stosunki, że nie mogą nadal pozostawać w bezpośredniej styczności. Podstawy do zamiany dożywocia na rentę nie stanowi niewywiązywanie się nabywcy nieruchomości z obowiązku świadczeń na rzecz dożywotnika. Natomiast dożywotnik może wówczas wytoczyć powództwo o zasądzenie wymienionych w umowie świadczeń.
W przypadkach wyjątkowych sąd może rozwiązać umowę dożywocia, na żądanie jednej ze stron, gdy dożywotnik był zbywcą nieruchomości (a nie np. dożywotnikiem była osoba bliska zbywcy). Własność nieruchomości przechodzi z powrotem na zbywcę. Nieruchomość powinna zostać zwrócona w takim stanie, w jakim znajduje się w chwili rozwiązania umowy dożywocia. Gdyby zobowiązany zbył nieruchomość, zanim zostanie rozwiązana umowa dożywocia, dożywotnik może domagać się zamiany prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tego prawa.
drukuj stronę 2008-05-30
